Η καγκελόπορτα της αγάπης- Απόσπασμα

Στεκόταν αμίλητη για ώρα κι είχε παραδοθεί στις αναμνήσεις της-οι άτιμες, παίρνουν πάντοτε τη νίκη με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Γιατί ποιος κατάφερε να διαγράψει εικόνες, αρώματα, τοπία, αγκαλιές και χρώματα απ' το μυαλό του; Ποιος είπε: "Θα πάψω να θυμάμαι" κι έπαψε; Κι αν νόμισε για λίγο πως κατάφερε να στριμώξει τις σκέψεις κάπου απόμερα και σκοτεινά, εκείνες βρήκαν τρόπο- τρυπώνουν μες στον ύπνο, άλλοτε σαν όνειρα κι άλλοτε σαν εφιάλτες, κι άλλες φορές παρακαλάς να ξυπνήσεις κι άλλες ξυπνάς και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή.
Εκείνη τις είχε αφήσει να έρχονται όποτε τους έκανε κέφι, και στον ύπνο και στον ξύπνιο. Ήταν κάτι πρωινά που έβλεπε τον χωρισμό της με τον Φαίδωνα και τις μέρες που τον διαδέχτηκαν να περνούν μπροστά απ' τα μάτια της κι ήθελε να ξυπνήσει, να πάρει μια βαθιά ανάσα, γιατί την ένιωθε να χάνεται μαζί μ' εκείνον. Κι άλλοτε πάλι βρισκόταν στην αγκαλιά του, έτρωγαν μαζί, περπατούσαν, διάβαζαν κι έκαναν έρωτα στα κρυφά σε κάποιο απόμερο σημείο.

{Η καγκελόπορτα της αγάπης}